دانلود مقاله بررسی حیاط در مساجد

دانلود مقاله بررسی حیاط در مساجد

• پیش از اسلام
• پارسی
• پارتی

سنت پیشینه

استفاده از حیاط مرکزی در بین النهرین به زمان اوروک (۲۵۰۰– ۳۰۰۰ ق.م) بر می گردد. که به عنوان یک فرم کلی در احداث بناها به کار می رفته است. حیاط مرکزی که قبل از اسلام به دلایل گوناگون مورد استفاده بوده در فرهنگ اسلام به عنوان بیانی از احساس مسلمین نسبت به فضا معنا یافته و چه از نظر کاربردی و چه از دید سمبلیک به اوج خود می رسد.

حیاط در معماری

  حیاط فضایی در معماری است که دو کاربرد زیر را دارد:

صحن و زمین جلوی ساختمان که اطراف آن محصور باشد.

آن قسمت از عرصه که در اشتغال ساختمان نباشد و معمولاً محصور، گلکاری و درختکاری می‌شود.

حیاط در  بناهای  قدیمی مرکز و قلب ساختمان بوده است. حیاط مرکزی همراه با ایوان در هر سمت،  ویژگیی بود که از گذشته‌های دور در معماری ایرانی به چشم می‌آمد. همچنین حیاط محلی برای تجمع  و معمولاً چهار گوش بوده. ابعاد حیات را تعداد و عملکرد فضاهای اطراف آن تعیین می‌کنند. هر حیاط معمولاً یک حوض و چند باغچه دارد که بسته به شرایط مختلف محلی نظیر آب و هوا و عوامل فرهنگی اشکال متفاوتی می‌یابد. 

سير تحول در صحن مساجد

علی رغم دسته بندی هایی که در رابطه با معماری مساجد صورت گرفته است تقسیم بندی حیاط مساجد در معماری اسلامی و به طور مشخص سیر تاریخی و تنوعات بومی آن تقریباً بدون مطالعه مانده است. با این حال در ارتباط با موقعیت الگوی حیاط (صحن) نسبت به زمین مسجد صحن مساجد را می توان در دسته بندی زیر خلاصه کرد:

گسترش حیاط به وسیله ی چهار ایوان در چهار سو، فضای باز بیشتری در رابطه با حیاط مرکزی ایجاد می کند و تاکیدی بر مرکزیت صحن است. ایوانی که در جهت قبله است به وسیله ی عمق و یا ارتفاع بیشتر اهمیت می یابد و در نتیجه به فضای صحن در عین ایستایی جهتی معنوی می دهد. طرح چهار ایوانه که اصالتاً سبکی ایرانی است و به صورت ایوان هایی نامنظم در تالار  استفاده می شده است. به فرمی قرینه و منظم در دوره ی اسلامی تبدیل شده و بعد از سلجوقیان در ساخت مساجد متداول می شود.

• صحن یکطرفه
• صحن مرکزی
• صحن مرکزی گسترده